ΠΕΡΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΓΟΣ

[author title=”” image=”http://www.gardenguide.gr/wp-content/uploads/2016/10/nikos-thymakis-2.jpg”]Από τον Νίκο Θυμάκη, Γεωπόνο-Σύμβουλο Πρασίνου

ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΥΜΑΚΗ [/author]

Τα παιδιά της …χορωδίας του κήπου μας, του πάρκου της γειτονιάς μας, του δάσους…

Ένας χώρος πρασίνου έχει στόχο να εκμαιεύσει τα ευλαβικά συναισθήματα  από όλους όσους τον επισκέπτονται, σύμφωνα με τον μεγαλύτερο Αρχιτέκτονα Τοπίου του 20^ου αιώνα, Sir Geoffrey Jellicoe. Έτσι, η ρήση ότι «πρέπει να …γυρίζει(χρώμα), να…μυρίζει(άρωμα) και να …σφυρίζει(ήχος νερού αλλά και πουλιών και εντόμων που προσελκύονται από το χρώμα και το άρωμα)», περιγράφει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη μουσική οντότητα που έχει αυτός ο χώρος σαν δημιουργία. Μια χορωδία με πολλές φωνές, που η κάθε μία έχει τη δική της λειτουργική αξία  στο ρυθμό και τη μελωδία του τραγουδιού που κάθε φορά συνθέτει ο καιρός και ο χρόνος. Ο εγκαταλελειμμένος κήπος, το παραμελημένο πάρκο, το νεκρό δάσος, είναι σαν το σωφρονιστήριο του γαλλικού έργου “Les choristes”(υποψήφιο για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2005)  και τα φυτά του είναι σαν τις βιασμένες παιδικές ψυχές, που έχουν όμως στις ρίζες τους, τα βάθη της ψυχής τους, όλη τη δύναμη για ζωή και ανάσταση, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος μαέστρος, που στην περίπτωσή μας είναι αυτός που θα ασχοληθεί με το πράσινο(εμείς δηλαδή), για να «βγάλει» αυτή τη δράση από μέσα τους. Με τους ειδικούς χειρισμούς, εργαλεία δουλειάς, με διάθεση για δενδροφύτευση, συζητώντας και ζητώντας καθημερινά περισσότερο πράσινο, χωρίς εκπτώσεις, θα βάλει το χτυποκάρδι του για ρυθμό και την ανάσα του για μελωδία, προκειμένου με τη βοήθεια του καιρού και του χρόνου να δώσει την ευκαιρία για βλάστηση, για άνθιση, για καρποφορία, εν τέλει…για ζωή!

Μια μουσική παράσταση ρεαλιστική και συνάμα ερωτική, όπως όλα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας.

Ας αφουγκραστούμε τα «παιδιά της χορωδίας» κάθε χώρου πρασίνου που συναντούμε στην καθημερινότητά μας και ας …τραγουδήσουμε μαζί τους, αν όχι την καταπληκτικής ομορφιάς «Νύκτα» του Ρεμύ , όπως στο έργο, τουλάχιστον το θρόισμα των φύλλων, το λίκνισμα των κλαδιών στον άνεμο, το νερό που τρέχει ή που με έπαρση εκτινάσσεται από ένα σιντριβάνι και φυσικά την παλιά μελωδία του πρώτου μας έρωτα…ανέμελα, έστω και μέσα στην πόλη!

Αναδημοσίευση από το περιοδικό GREEN